Wiersze dla dzieci

Wiersz dla dzieci - Kotek - Julian Tuwim

Miauczy kotek: miau!

– Coś ty, kotku, miał?

– Miałem ja miseczkę mleczka,

Teraz pusta jest miseczka,

a jeszcze bym chciał.

Wzdycha kotek: o!

– Co ci, kotku, co?

– Śniła mi się wielka rzeka,

wielka rzeka, pełna mleka.

Aż po samo dno.

Pisnął kotek: pii...

– Pij, koteczku, pij!

Skulił ogon, zmrużył ślipie,

śpi – i we śnie mleczko chlipie,

bo znów mu się śni.

Wiersz dla dzieci - Kaczka dziwaczka - Jan Brzechwa

Nad rzeczką opodal krzaczka

mieszkała kaczka dziwaczka,

lecz zamiast trzymać się rzeczki,

robiła piesze wycieczki.

Raz poszła więc do fryzjera:

„Poproszę o kilo sera!”.

Tuż obok był apteka:

„Poproszę mleka pięć deka”.
 

Z apteki poszła do praczki,

kupować pocztowe znaczki.

Gryzły się kaczki okropnie:

„A niech tę kaczkę gęś kopnie!”.
 

Znosiła jaja na twardo

i miała czubek z kokardą.

A przy tym, na przekór kaczkom,

czesała się wykałaczką.
 

Kupiła raz maczku paczkę,

by pisać list drobnym maczkiem.

Zjadając tasiemkę starą,

mówiła, że to makaron.

A gdy połknęła dwa złote,

mówiła, że odda potem.
 

Martwiły się inne kaczki:

„Co będzie z takiej dziwaczki?”.
 

Aż wreszcie znalazł się kupiec:

„Na obiad można ją upiec!”.
 

Pan kucharz kaczkę starannie

piekł, jak należy, w brytfannie.

Lecz zdębiał obiad podając,

bo z kaczki zrobił się zając,

W dodatku cały w buraczkach.
 

Taka to była dziwaczka!

Wiersz dla dzieci - Stefek Burczymucha - Maria Konopnicka

O większego trudno zucha,

jak był Stefek Burczymucha.
 

– Ja nikogo się nie boję!

Choćby niedźwiedź... to dostoję!
 

Wilki?... Ja ich całą zgraję

pozabijam i pokraję!
 

Te hieny, te lamparty

to są dla mnie czyste żarty!
 

A pantery i tygrysy

na sztyk wezmę u swej spisy!
 

Lew!... Cóż lew jest?! Kociak duży!

Naczytałem się podróży!
 

I znam tego jegomości,

co zły tylko, kiedy pości.
 

Szakal, wilk?... Straszna nowina!

To jest tylko większa psina!
 

Brysia mijam zaś z daleka,

bo nie lubię, gdy kto szczeka!
 

Komu zechcę, to dam radę!

Zaraz za ocean jadę.
 

I nie będę Stefkiem chyba,

jak nie chwycę wieloryba!

I tak przez dzień boży cały

zuch nasz trąbi swe pochwały.
 

Aż raz usnął gdzieś na sianie...

Wtem się budzi niespodzianie.
 

Patrzy, aż tu jakieś zwierzę

do śniadania mu się bierze.
 

Jak nie zerwie się na nogi,

jak nie wrzaśnie z wielkiej trwogi!
 

Pędzi jakby chart ze smyczy...

– Tygrys, tato! Tygrys! - krzyczy.
 

– Tygrys?... - ojciec się zapyta.

– Ach, lew może!... Miał kopyta.
 

Straszne! Trzy czy cztery nogi,

paszczę taką! Przy tym rogi...
 

– Gdzie to było?

– Tam na sianie.
 

– Właśnie porwał mi śniadanie...

Idzie ojciec, służba cała,
 

Patrzą... a tu myszka mała

Polna myszka siedzi sobie

I ząbkami serek skrobie!
 

Wiersz dla dzieci - Prot i Filip - Jan Brzechwa

Prot i Filip lat już wiele

Słyną jako przyjaciele.

Czy wesele, czy też stypa,

Prot nie pójdzie bez Filipa,
 

Nie opuści Filip Prota,

Choćby dostał worek złota.
 

Gdy się zdarzy jaka bieda,

Prot Filipa skrzywdzić nie da.
 

Kiedy Prota zmoże grypa,

Już przy Procie masz Filipa.
 

Dość, że wszyscy wiedzą o tym:

Prot z Filipem, Filip z Protem.

Lecz i przyjaźń czasem bywa

Niesłychanie uciążliwa.
 

Filip chował rybki złote,

A tu Prot umyślił psotę:
 

Wziął i wszystkie zjadł w potrawce.

Filip, zły, chce znaleźć sprawcę,
 

Caluteńki dom przetrząsa,

A Prot śmieje się spod wąsa:
 

„Ach, Filipie, ach, Filipie,

Trzeba znać się na dowcipie!”
 

Raz gotował Filip flaki,

A Prot wpadł na pomysł taki,
 

Że podrzucił mu do garnka

Stary kalosz. Filip sarka,
 

Obwąchuje całą kuchnię,

A tu obiad gumą cuchnie.
 

Filip wzdycha i narzeka,

A Prot woła już z daleka:
 

„Ach, Filipie, ach, Filipie,

Trzeba znać się na dowcipie!”

Filip dostał raz po dziadku

Pozłacany fotel w spadku,
 

Mówił tedy wszystkim dumnie:

„To najlepszy mebel u mnie”.
 

Prota nudził spokój błogi,

Więc w fotelu podciął nogi,
 

Potem rzecze: „Przyjacielu,

Usiądź sobie w tym fotelu”.
 

Filip usiadł, a tu właśnie

Fotel pod nim jak nie trzaśnie,
 

Cztery nogi - w cztery strony,

Wstaje Filip potłuczony:
 

„Któż to zrobił mi, u licha?”

Na to Prot ze śmiechu prycha:

„Ach, Filipie, ach, Filipie,

Trzeba znać się na dowcipie!”
 

Tu już Filip najwyraźniej

Dość miał całej tej przyjaźni:
 

„Lubisz psoty? Oto psota,

Która jest w sam raz dla Prota!”
 

Przy tych słowach popadł w zapał,

Za czuprynę Prota złapał,
 

Wytarmosił bez litości,

Porachował wszystkie kości

I za krzywdy tak odpłacił,

Że Prot cały dowcip stracił.
 

Wiersz dla dzieci - Samochwała - Jan Brzechwa

Samochwała w kącie stała

I wciąż tak opowiadała:

"Zdolna jestem niesłychanie,

Najpiękniejsze mam ubranie,

Moja buzia tryska zdrowiem,

Jak coś powiem, to już powiem,

Jak odpowiem, to roztropnie,

W szkole mam najlepsze stopnie,

Śpiewam lepiej niż w operze,

Świetnie jeżdżę na rowerze,

Znakomicie muchy łapię,

Wiem, gdzie Wisła jest na mapie,

Jestem mądra, jestem zgrabna,

Wiotka, słodka i powabna,

A w dodatku, daję słowo,

Mam rodzinę wyjątkową:

Tato mój do pieca sięga,

Moja mama - taka tęga

Moja siostra - taka mała,

A ja jestem – samochwała!"

Wiersz dla dzieci - Okulary - Julian Tuwim

Biega, krzyczy pan Hilary:

„Gdzie są moje okulary?”.
 

Szuka w spodniach i w surducie,

w prawym bucie, w lewym bucie.
 

Wszystko w szafach poprzewracał,

maca szlafrok, palto maca.
 

„Skandal! – krzyczy – nie do wiary!

Ktoś mi ukradł okulary!”.
 

Pod kanapą, na kanapie,

wszędzie szuka, parska, sapie!

Szuka w piecu i w kominie,

w mysiej dziurze i w pianinie.

Już podłogę chce odrywać,

już policję zaczął wzywać.

Nagle zerknął do lusterka...

Nie chce wierzyć... Znowu zerka.

Znalazł! Są! Okazało się,

że je ma na własnym nosie.

Wiersz dla dzieci - Psie smutki - Jan Brzechwa

Na brzegu błękitnej rzeczki

mieszkają małe smuteczki.
 

Ten pierwszy jest z tego powodu,

że nie wolno wchodzić do ogrodu.

Drugi, że woda nie chce być sucha,

trzeci, że mucha wleciała do ucha.

A jeszcze, że kot musi drapać,

że kura nie daje się złapać.

Że nie można gryźć w nogę sąsiada,

i że z nieba kiełbasa nie spada.

A ostatni smuteczek jest o to,

że człowiek jedzie, a piesek musi biec piechotą.
 

Lecz wystarczy pieskowi dać mleczko

i już nie ma smuteczków nad rzeczką.

Wiersz dla dzieci - Tańcowała igłą z nitką - Jan Brzechwa

Tańcowała igła z nitką,

igła – pięknie, nitka – brzydko.

Igła cała jak z igiełki,

nitce plączą się supełki.

Igła naprzód – nitka za nią:

„Ach, jak cudnie tańczyć z panią!”.

Igła biegnie drobnym ściegiem,

a za igłą – nitka biegiem.

Igła górą, nitka bokiem,

igła zerka jednym okiem,

sunie zwinna, zręczna, śmigła.

Nitka szepce: „Co za igła!”

Tak ze sobą tańcowały,

aż uszyły fartuch cały!

Wiersz dla dzieci - Kłamczucha - Jan Brzechwa

Proszę pana, proszę pana,

zaszła u nas wielka zmiana:

moja starsza siostra Bronka

zamieniła się w skowronka.

Siedzi cały dzień na buku

i powtarza: kuku, kuku!”.
 

„Pomyśl tylko, co ty pleciesz!

To zwyczajne kłamstwa przecież”.
 

Proszę pana, proszę pana,

rzecz się stała niesłychana:

zamiast deszczu u sąsiada

dziś padała oranżada.

I w dodatku całkiem sucha.

„Fe, nieładnie! Fe, kłamczucha!”
 

To nie wszystko, proszę pana!

U stryjenki wczoraj z rana

abecadło z pieca spadło,

całą pieczeń z rondla zjadło,

a tymczasem na obiedzie

miał być lew i dwa niedźwiedzie”.
 

„To dopiero jest kłamczucha!”.

Proszę pana, niech pan słucha!

Po południu na zabawie

utonęła kaczka w stawie.

Pan nie wierzy? Daję słowo!

Sprowadzono straż ogniową.

Przecedzono wodę sitem,

a co ryb złowiono przy tym!
 

„Fe, nieładnie! Któż tak kłamie?”.

Zaraz się poskarżę mamie!
 

Wiersz dla dzieci - Na straganie - Jan Brzechwa

Na straganie w dzień targowy

takie słyszy się rozmowy:

– Może pan się o mnie oprze,

pan tak wi ę dnie, panie Koprze !

– Cóż się dziwić , mój Szczypiorku,

leżę tutaj już od wtorku!

Rzecze na to Kalarepka:

– Spójrz na Rzepę – ta jest krzepka!

Groch po brzuszku Rzepę klepie:

– Jak tam, Rzepo? Coraz lepiej?

– Dzięki , dzięki , panie Grochu,

jakoś żyje się po trochu.

Lecz Pietruszka – z tą jest gorzej:

Blada, chuda, spać nie może .

– A to feler –

westchnął Seler.

Burak stroni od Cebuli,

a Cebula doń się czuli:

– Mój Buraku, mój czerwony,

czybyś nie chciał takiej żony?
 

Burak tylko nos zatyka:

– Niech no pani prędzej zmyka.

Ja chcę żonę mieć buraczą,

bo przy pani wszyscy płaczą.

– A to feler –

westchnął Seler.

Naraz słychać głos Fasoli:

– Gdzie się pani tu gramoli?!

– Nie bądź dla mnie taka wielka! –

odpowiada jej Brukselka.

– Widzieliście, jaka krewka! –

zaperzyła się Marchewka.

– Niech rozsądzi nas Kapusta!

– Co, Kapusta?! Głowa pusta?!

A Kapusta rzecze smutnie:

– Moi drodzy, po co kłótnie?

Po co wasze swary głupie,

wnet i tak zginiemy w zupie!
 

– A to feler –

westchnął Seler.

Wiersz dla dzieci - Spóźniony słowik - Julian Tuwim

Płacze pani Słowikowa w gniazdku na akacji,

Bo pan Słowik przed dziewiątą miał być na kolacji,

Tak się godzin wyznaczonych pilnie zawsze trzyma,

A już jest po jedenastej - i Słowika nie ma!
 

Wszystko stygnie: zupka z muszek na wieczornej rosie,

Sześć komarów nadziewanych w konwaliowym sosie,

Motyl z rożna, przyprawiony gęstym cieniem z lasku,

A na deser - tort z wietrzyka w księżycowym blasku.
 

Może mu się co zdarzyło? może go napadli?

Szare piórka oskubali, srebry głosik skradli?

To przez zazdrość! To skowronek z bandą skowroniątek!

Piórka - głupstwo, bo odrosną, ale głos - majątek!
 

Nagle zjawia się pan Słowik, poświstuje, skacze...

Gdzieś ty latał? Gdzieś ty fruwał? Przecież ja tu płaczę!

A pan Słowik słodko ćwierka: "Wybacz, moje złoto,

Ale wieczór taki piękny, ze szedłem piechotą!"
 

Wiersz dla dzieci - Leń - Jan Brzechwa

Na tapczanie siedzi leń,

Nic nie robi cały dzień.
 

„O, wypraszam to sobie!

Jak to? Ja nic nie robię?

A kto siedzi na tapczanie?

A kto zjadł pierwsze śniadanie?

A kto dzisiaj pluł i łapał?

A kto się w głowę podrapał?

A kto dziś zgubił kalosze?

O - o! Proszę!”
 

Na tapczanie siedzi leń,

Nic nie robi cały dzień.
 

„Przepraszam! A tranu nie piłem?

A uszu dzisiaj nie myłem?

A nie urwałem guzika?

A nie pokazałem języka?

A nie chodziłem się strzyc?

To wszystko nazywa się nic?”
 

Na tapczanie siedzi leń,

Nic nie robi cały dzień.

Nie poszedł do szkoły, bo mu się nie chciało,

Nie odrobił lekcji, bo czasu miał za mało,

Nie zasznurował trzewików, bo nie miał ochoty,

Nie powiedział „dzień dobry”, bo z tym za dużo roboty,

Nie napoił Azorka, bo za daleko jest woda,

Nie nakarmił kanarka, bo czasu mu było szkoda.

Miał zjeść kolację - tylko ustami mlasnął,

Miał położyć się - nie zdążył - zasnął.

Śniło mu się, że nad czymś ogromnie się trudził.

Tak zmęczył się tym snem, że się obudził.
 

Wiersz dla dzieci - Na wyspach Bergamutach - Jan Brzechwa
 

Na wyspach Bergamutach

Podobno jest kot w butach,

Widziano także osła,

Którego mrówka niosła,

Jest kura samograjka

Znosząca złote jajka,
 

Na dębach rosną jabłka

W gronostajowych czapkach,
 

Jest i wieloryb stary,

Co nosi okulary,

Uczone są łososie

W pomidorowym sosie
 

I tresowane szczury

Na szczycie szklanej góry,
 

Jest słoń z trąbami dwiema

I tylko... wysp tych nie ma.
 

Wiersz dla dzieci - Entliczek-pentliczek - Jan Brzechwa

Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek,

A na tym stoliczku pleciony koszyczek,
 

W koszyczku jabłuszko, w jabłuszku robaczek,

A na tym robaczku zielony kubraczek.
 

Powiada robaczek: "I dziadek, i babka,

I ojciec, i matka jadali wciąż jabłka,
 

A ja już nie mogę! Już dosyć! Już basta!

Mam chęć na befsztyczek!" I poszedł do miasta.
 

Szedł tydzień, a jednak nie zmienił zamiaru,

Gdy znalazł się w mieście, poleciał do baru.
 

Są w barach - wiadomo - zwyczaje utarte:

Podchodzi doń kelner, podaje mu kartę,
 

A w karcie - okropność! - przyznacie to sami:

Jest zupa jabłkowa i knedle z jabłkami,
 

Duszone są jabłka, pieczone są jabłka

I z jabłek szarlotka, i komput [placek], i babka!
 

No, widzisz, robaczku! I gdzie twój befsztyczek?

Entliczek-pentliczek, czerwony stoliczek.

Wiersz dla dzieci - Jak rozmawiać trzeba z psem? - Jan Brzechwa

Wy nie wiecie, a ja wiem,

Jak rozmawiać trzeba z psem,
 

Bo poznałem język psi,

Gdy mieszkałem w pewnej wsi.
 

A więc wołam: - Do mnie, psie!

I już pies odzywa się.
 

Potem wołam: - Hop-sa-sa!

I już mam przy sobie psa.
 

A gdy powiem: - Cicho leż!

Leżę ja i pies mój też.
 

Kiedy dłoń wyciągam doń,

Grzecznie liże moją dłoń.
 

I zabawnie szczerzy kły,

Choć nie bywa nigdy zły.
 

Gdy psu kość dam - pies ją ssie,

Bo to są zwyczaje psie.
 

Gdy pisałem wierszyk ten,

Pies u nóg mych zapadł w sen,
 

Potem wstał, wyprężył grzbiet,

Żebym z nim na spacer szedł.
 

Szliśmy razem - ja i on,

Pies postraszył stado wron,
 

Potem biegł zwyczajem psim,

A ja biegłem razem z nim.
 

On ujadał. A ja nie.

Pies i tak rozumie mnie,
 

Pies rozumie, bo ja wiem,

Jak rozmawiać trzeba z psem.
 

Wiersz dla dzieci - Tęcza - Maria Konopnicka

— A kto ciebie, śliczna tęczo,

Siedmiobarwny pasie,

Wymalował na tej chmurce

Jakby na atłasie?

— Słoneczko mnie malowało

Po deszczu, po burzy;

Pożyczyło sobie farby

Od tej polnej róży.
 

Pożyczyło sobie farby

Od kwiatów z ogroda;

Malowało tęczę na znak,

Że będzie pogoda!
 

Wiersz dla dzieci - Co słonko widziało - Maria Konopnicka

Cały dzionek słonko

Po niebie chodziło,

Czego nie widziało!

Na co nie patrzyło!

Widziało nasz domek,

Jak się budzi rankiem,

Jak Magda na pole

Niesie mleko dzbankiem…
 

Jak Wojtek wyciąga

Za studni żórawia,

Jak się mały Janek

Z Wiernusiem zabawia…
 

Widziało, jak owczarz

Pędzi owce siwe,

Jak Antek karemu

Rozczesuje grzywę…
 

Widziało gołąbki,

Jak na dach nasz lecą,

I trzepią w skrzydełka,

I pod zorzę świecą.
 

Widziało, jak Zosia

Z kluczykami chodzi,

Jak liźnie śmietany,

Choć się to nie godzi…
 

Widziało, jak Kuba

Pługiem w polu orze,

Jak wołki pogania,

Żeby było zboże…
 

Widziało pod lasem,

Jak się pasą krowy,

Jak tam pokrzykuje

Nasz ciołeczek płowy…
 

Widziało, jak Kasia

Biały ser ogrzewa,

Jak Stach konie poi,

A gwiżdże, a śpiewa…
 

Widziało, jak wszyscy

Po pracy zasiedli,

I z misy głębokiej

Łyżkami barszcz jedli.

Wiersz dla dzieci - Siedmiomilowe buty - Jan Brzechwa

Pojechał Michał pod Częstochowę,

Tam kupił buty siedmiomilowe.

Co stąpnie nogą - siedem mil trzaśnie,

Bo Michał takie buty miał właśnie.
 

Szedł pełen dumy, szedł pełen buty,

W siedmiomilowe buty obuty.
 

W piętnaście minut był już w Warszawie:

"Tutaj - powiada - dłużej zabawię!"
 

Żona spojrzała i zapłakała:

"Już nie dopędzę mego Michała."
 

Dzieci go ciągle tramwajem gonią,

A on już w Kutnie, a on już w Błoniu.
 

Wybrał się Michał z żoną do kina,

Lecz zawędrował do Radzymina.
 

Chciał starszą córkę odwiedzić w mieście,

Adres - wiadomo - Złota 30.

Poszedł piechotą, bo było blisko,

Trafił na Złotą, ale w Grodzisku.
 

Raz się umówił z teściem na rynku,

Zanim się spostrzegł - był w Ciechocinku.
 

Pobiegł z powrotem, myśląc, że zdąży,

I wnet się znalazł na rynku... w Łomży.

Chciał do Warszawy powrócić wreszcie.

Ale co chwila był w innym mieście:
 

W Kielcach, w Kaliszu, w Płocku, w Szczecinie

I w Skierniewicach, i w Koszalinie.
 

Nie mógł utrafić! Więc pod Opocznem

Jęknął żałośnie: "Tutaj odpocznę!"
 

Usiadł i spojrzał ogromnie struty

Na swoje siedmiomilowe buty,
 

Zdjął je ze złością, do wody wrzucił

I na bosaka do domu wrócił.
 

Wiersz dla dzieci - Przyjeciele - Adam Mickiewicz

Nie masz teraz prawdziwej przyjaźni na świecie.

Ostatni znam jej przykład w Oszmiańskim powiecie.

Tam żył Mieszek, kum Leszek, i kum Mieszka Leszek,

Z tych, co to: gdzie ty, tam ja, – co moje, to twoje.

Mówiono o nich, że gdy znaleźli orzeszek,

Ziarnko dzielili na dwoje;

Słowem, tacy przyjaciele,

Jakich i wtedy liczono niewiele.

Rzekłbyś: dwa duchy w jednym ciele.

O tej swojej przyjaźni raz w cieniu dąbrowy

Kiedy gadali, łącząc swoje czułe mowy

Do kukań zozul i krakań gawronich, –

Wtem ryknęło raptem coś koło nich.

Leszek na dąb; nuż po pniu skakać jak dzięciołek.

Mieszek tej sztuki nie umie,

Tylko wyciąga z dołu ręce: „Kumie!”

Kum już wylazł na wierzchołek.
 

Ledwie Mieszkowi był czas zmrużyć oczy,

Zbladnąć, paść na twarz: a już niedźwiedź kroczy,

Trafia na ciało, maca: jak trup leży;

Wącha: a z tego zapachu,

Który mógł być skutkiem strachu,

Wnosi, że to nieboszczyk, i że już nieświeży.

Więc mruknąwszy ze wzgardą odwraca się w knieje,

Bo niedźwiedź Litwin miąs nieświeżych nie je.

Dopiero Mieszek odżył... „Było z tobą krucho! –

Woła kum – Szczęście, Mieszku, że cię nie zadrapał!

Ale co on tak długo tam nad tobą sapał,

Jak gdyby coś miał powiadać na ucho?”

„Powiedział mi – rzekł Mieszek – przysłowie niedźwiedzie:

Że prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie”.
 

Wiersz dla dzieci - Rzepka – Julian Tuwim

Chodził te rzepkę oglądać co dzień.

Wyrosła rzepka jędrna i krzepka,

Schrupać by rzepkę z kawałkiem chlebka!

Więc ciągnie rzepkę dziadek niebożę,

Ciągnie i ciągnie, wyciągnąć nie może!
 

Zawołał dziadek na pomoc babcię:

„Ja złapię rzepkę, ty za mnie złap się!”

I biedny dziadek z babcią niebogą

Ciągną i ciągną, wyciągnąć nie mogą!

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

Oj, przydałby się ktoś na przyczepkę!
 

Przyleciał wnuczek, babci się złapał,

Poci się, stęka, aż się zasapał!

Wnuczek za babcię,

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

Oj, przydałby się ktoś na przyczepkę!

Pocą się, sapią, stękają srogo,

Ciągną i ciągną, wyciągnąć nie mogą!
 

Zawołał wnuczek szczeniaczka Mruczka,

Przyleciał Mruczek i ciągnie wnuczka!

Mruczek za wnuczka,

Wnuczek za babcię,

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

Oj, przydałby się ktoś na przyczepkę!

Pocą się, sapią, stękają srogo,

Ciągną i ciągną, wyciągnąć nie mogą!
 

Na kurkę czyhał kotek w ukryciu,

Zaszczekał Mruczek: „Pomóż nam, Kiciu!”

Kicia za Mruczka,

Mruczek za wnuczka,

Wnuczek za babcię,

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

Oj, przydałby się ktoś na przyczepkę!

Pocą się, sapią, stękają srogo,

Ciągną i ciągną, wyciągnąć nie mogą!
 

Więc woła Kicia kurkę z podwórka,

Wnet przyleciała usłużna kurka.

Kurka za Kicię,

Kicia za Mruczka,

Mruczek za wnuczka,

Wnuczek za babcię,

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

Oj, przydałby się ktoś na przyczepkę!

Pocą się, sapią, stękają srogo,

Ciągną i ciągną, wyciągnąć nie mogą!
 

Szła sobie gąska ścieżynką wąską,

Krzyknęła kurka: „Chodź no tu gąsko!”

Gąska za kurkę,

Kurka za Kicię,

Kicia za Mruczka,

Mruczek za wnuczka,

Wnuczek za babcię,

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

Oj, przydałby się ktoś na przyczepkę!

Pocą się, sapią, stękają srogo,

Ciągną i ciągną, wyciągnąć nie mogą!
 

Leciał wysoko bocian-długonos,

„Fruńże tu, boćku, do nas na pomoc!”

Bociek za gąskę,

Gąska za kurkę,

Kurka za Kicię,

Kicia za Mruczka,

Mruczek za wnuczka,

Wnuczek za babcię,

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

Oj, przydałby się ktoś na przyczepkę!

Pocą się, sapią, stękają srogo,

Ciągną i ciągną, wyciągnąć nie mogą!
 

Skakała drogą zielona żabka,

Złapała boćka – rzadka to gradka!

Żabka za boćka,

Bociek za gąskę,

Gąska za kurkę,

Kurka za Kicię,

Kicia za Mruczka,

Mruczek za wnuczka,

Wnuczek za babcię,

Babcia za dziadka,

Dziadek za rzepkę,

A na przyczepkę

Kawka za żabkę

Bo na tę rzepkę

Też miała chrapkę.
 

Tak się zawzięli,

Tak się nadęli,

Ze nagle rzepkę

Trrrach!! – wyciągnęli!

Aż wstyd powiedzieć,

Co było dalej!

Wszyscy na siebie

Poupadali:

Rzepka na dziadka,

Dziadek na babcię,

Babcia na wnuczka,

Wnuczek na Mruczka,

Mruczek na Kicię,

Kicia na kurkę,

Kurka na gąskę,

Gąska na boćka,

Bociek na żabkę,

Żabka na kawkę

I na ostatku

Kawka na trawkę.
 

Wiersz dla dzieci - Słoń Trąbalski – Julian Tuwim

Był sobie słoń wielki – jak słoń.

Zwał się ten słoń Tomasz Trąbalski.

Wszystko, co miał, było jak słoń!

Lecz straszny był Zapominalski.
 

Słoniową miał głowę i nogi słoniowe,

I kły z prawdziwej kości słoniowej,

I trąbę, którą wspaniale kręcił,

Wszystko słoniowe – oprócz pamięci.
 

Zaprosił kolegów słoni na karty

Na wpół do czwartej.

Przychodzą – ryczą: „Dzień dobry, kolego!”

Nikt nie odpowiada,

Nie ma Trąbalskiego.

Zapomniał! Wyszedł!

Miał przyjść do państwa Krokodylów

Na filiżankę wody z Nilu:

Zapomniał! Nie przyszedł!
 

Ma on chłopczyka i dziewczynkę,

Miłego słonika i śliczną słoninkę.

Bardzo kocha te swoje słonięta,

Ale ich imion nie pamięta.

Synek nazywa się Biały Ząbek,

A ojciec woła: „Trąbek! Bombek!”

Córeczce na imię po prostu Kachna,

A ojciec woła: „Grubachna! Wielgachna!”
 

Nawet gdy własne imię wymawia,

Gdy się na przykład komuś przedstawia,

Często się myli Tomasz Trąbalski

I mówi: „Jestem Tobiasz Bimbalski”.
 

Żonę ma taką – jakby sześć żon miał!

(Imię jej: Bania, ale zapomniał),

No i ta żona kiedyś powiada:

„Idź do doktora, niechaj cię zbada,

Niech cię wyleczy na stare lata!”
 

Więc zaraz poszedł – do adwokata.

Potem do szewca i rejenta.

I wszędzie mówi, że nie pamięta!
 

„Dobrze wiedziałem, lecz zapomniałem,

Może kto z panów wie czego chciałem?”

Błąka się, krąży, jest coraz później,

Aż do kowala trafił, do kuźni.

Ten chciał go podkuć, więc oprzytomniał,

Przypomniał sobie to co zapomniał!
 

Kowal go zbadał, miechem podmuchał,

Zajrzał do gardła, zajrzał do ucha,

Potem opukał młotem kowalskim

I mówi: „Wiem już, panie Trąbalski!

Co dzień na głowę wody kubełek

oraz na trąbie zrobić supełek”.

I chlust go wodą! Sekundę trwało

I w supeł związał trąbę wspaniałą!
 

Pędem poleciał Tomasz do domu.

Żona w krzyk: „Co to?!” – „Nie mów nikomu!

To dla pamięci!” – „O czym?” – „No … chciałem…”

– „Co chciałeś?” – „Nie wiem! Już zapomniałem!”
 

Wiersz dla dzieci - Ptasie Radio – Julian Tuwim

Halo! halo!

Tutaj ptasie radio w brzozowym gaju,

Nadajemy audycję z ptasiego kraju.

Proszę, niech każdy nastawi aparat,

Bo sfrunęły się ptaszki

dla odbycia narad:

Po pierwsze – w sprawie

Co świtem piszczy w trawie?

Po drugie – gdzie się

Ukrywa echo w lesie?

Po trzecie – kto się

Ma pierwszy kąpać w rosie?

Po czwarte – jak

Poznać, kto ptak,

A kto nie ptak?

A po piąte przez dziesiąte

Będą ćwierkać, świstać, kwilić,

Pitpilitać i pimpilić

Ptaszki następujące:
 

Słowik, wróbel, kos, jaskółka,

Kogut, dzięcioł, gil, kukułka,

Szczygieł, sowa, kruk, czubatka,

Drozd, sikorka i dzierlatka,

Kaczka, gąska, jemiołuszka,

Dudek, trznadel, pośmieciuszka,

Wilga, zięba, bocian, szpak

Oraz każdy inny ptak.
 

Słowik, wróbel, kos, jaskółka,

Kogut, dzięcioł, gil, kukułka,

Szczygieł, sowa, kruk, czubatka,

Drozd, sikorka i dzierlatka,

Kaczka, gąska, jemiołuszka,

Dudek, trznadel, pośmieciuszka,

Wilga, zięba, bocian, szpak

Oraz każdy inny ptak.
 

Pierwszy – słowik

Zaczął tak:

„Halo! O, halo lo lo lo lo!

Tu tu tu tu tu tu tu

Radio, radijo, dijo, ijo, ijo

Tijo, trijo, tru lu lu lu lu

Pio pio pijo lo lo lo lo lo

Plo plo plo plo plo halo!”
 

Na to wróbel zaterlikał:

„Cóż to znowu za muzyka?

Muszę zajrzeć do słownika,

By zrozumieć śpiew słowika.

Ćwir ćwir świrk!

Świr świr ćwirk!

Tu nie teatr

Ani cyrk!

Patrzcie go! Nastroszył piórka!

I wydziera się jak kurka!

Dość tych arii, dość tych liryk!

Ćwir ćwir czyrik,

Czyr czyr ćwirk!
 

I tak zaczął ćwirzyć, ćwikać,

Ćwierkać, czyrkać, czykczyrikać,

Że aż kogut na patyku

Zapiał gniewnie: „Kukuryku!”
 

Jak usłyszy to kukułka,

Wrzaśnie: „A to co za spółka?

Kuku-ryku? Kuku-ryku?

Nie pozwalam rozbójniku!

Bierz, co chcesz, bo ja nie skąpię,

Ale kuku nie ustąpię.

Ryku – choć do jutra skrzecz!

Ale kuku – moja rzecz!”

Zakukała: kuku! kuku!

Na to dzięcioł: stuku! puku!

Czajka woła: czyjaś ty, czyjaś?

Byłaś gdzie? Piłaś co? Piłaś, to wyłaź!

Przepióreczka: chodź tu! pójdź tu!

Masz co? daj mi! rzuć tu! rzuć tu!
 

I od razu wszystkie ptaki

W szczebiot, w świergot, w zgiełk – o taki:

„Daj tu! Rzuć tu! Co masz? Wiórek?

Piórko? Ziarnko? Korek? Sznurek?

Pójdź tu, rzuć tu! Ja ćwierć i ty ćwierć!

Lepię gniazdko, przylep to, przytwierdź!

Widzisz go! Nie dam ci! Moje! Czyje?

Gniazdko ci wiję, wiję, wiję!

Nie dasz mi? Takiś ty? Wstydź się, wstydź się!”

I wszystkie ptaki zaczęły bić się.
 

Przyfrunęła ptasia milicja

I tak się skończyła ta leśna audycja.
 

Wiersz - Lokomotywa – Julian Tuwim

Stoi na stacji lokomotywa,

Ciężka, ogromna i pot z niej spływa:

Tłusta oliwa.

Stoi i sapie, dyszy i dmucha,

Żar z rozgrzanego jej brzucha bucha:

Buch - jak gorąco!

Uch - jak gorąco!

Puff - jak gorąco!

Uff - jak gorąco!

Już ledwo sapie, już ledwo zipie,

A jeszcze palacz węgiel w nią sypie.
 

Wagony do niej podoczepiali

Wielkie i ciężkie, z żelaza, stali,

I pełno ludzi w każdym wagonie,

A w jednym krowy, a w drugim konie,

A w trzecim siedzą same grubasy,

Siedzą i jedzą tłuste kiełbasy,

A czwarty wagon pełen bananów,

A w piątym stoi sześć fortepianów,

W szóstym armata - o! jaka wielka!

Pod każdym kołem żelazna belka!

W siódmym dębowe stoły i szafy,

W ósmym słoń, niedźwiedź i dwie żyrafy,

W dziewiątym - same tuczone świnie,

W dziesiątym - kufry, paki i skrzynie.

A tych wagonów jest ze czterdzieści,

Sam nie wiem, co się w nich jeszcze mieści.

Lecz choćby przyszło tysiąc atletów

I każdy zjadłby tysiąc kotletów,

I każdy nie wiem jak się wytężał,

To nie udźwigną, taki to ciężar.
 

Nagle - gwizd!

Nagle - świst!

Para - buch!

Koła - w ruch!
 

Najpierw - powoli - jak żółw – ociężale,

Ruszyła - maszyna - po szynach - ospale,

Szarpnęła wagony i ciągnie z mozołem,

I kręci się, kręci się koło za kołem,

I biegu przyspiesza, i gna coraz prędzej,

I dudni, i stuka, łomoce i pędzi,

A dokąd? A dokąd? A dokąd? Na wprost!

Po torze, po torze, po torze, przez most,

Przez góry, przez tunel, przez pola, przez las,

I spieszy się, spieszy, by zdążyć na czas,

Do taktu turkoce i puka, i stuka to:

Tak to to, tak to to , tak to to, tak to to.

Gładko tak, lekko tak toczy się w dal,

Jak gdyby to była piłeczka, nie stal,

Nie ciężka maszyna, zziajana, zdyszana,

Lecz fraszka, igraszka, zabawka blaszana.

A skądże to, jakże to, czemu tak gna?

A co to to, co to to, kto to tak pcha,

Że pędzi, że wali, że bucha buch, buch?

To para gorąca wprawiła to w ruch,

To para, co z kotła rurami do tłoków,

A tłoki kołami ruszają z dwóch boków

I gnają, i pchają, i pociąg się toczy,

Bo para te tłoki wciąż tłoczy i tłoczy,

I koła turkocą, i puka, i stuka to:

Tak to to, tak to to, tak to to, tak to to!…
 

Wiersz dla dzieci - Abecadło - Julian Tuwim

Abecadło z pieca spadło,

O ziemię się hukło,

Rozsypało się po kątach,

Strasznie się potłukło:

I - zgubiło kropeczkę,

H - złamało kładeczkę,

B - zbiło sobie brzuszki,

A - zwichnęło nóżki,

O - jak balon pękło,

aż się P przelękło,

T - daszek zgubiło,

L - do U wskoczyło,

S - się wyprostowało,

R - prawą nogę złamało,

W - stanęło do góry dnem

i udaje, że jest M.
 

Wiersz dla dzieci - Kruk i lis - Ignacy Krasicki

Bywa często zwiedzionym,

Kto lubi być chwalonym.

Kruk miał w pysku ser ogromny;

Lis, niby skromny,

Przyszedł do niego i rzekł: „Miły bracie,

Nie mogę się nacieszyć, kiedy patrzę na cię!

Cóż to za oczy!

Ich blask aż mroczy!
 

Czyż można dostać

Takową postać?

A pióra jakie!

Lśniące, jednakie.

A jeśli nie jestem w błędzie,

Pewnie i głos śliczny będzie”.

Więc kruk w kantaty; skoro pysk rozdziawił,

Ser wypadł, lis go porwał i kruka zostawił.
 

Wiersz dla dzieci - Małpa w kąpieli - Aleksander Fredro

Rada małpa, że się śmieli,

Kiedy mogła udać człeka,

Widząc panią raz w kąpieli,

Wlazła po stół - cicho czeka.

Pani wyszła, drzwi zamknęła;

Małpa figlarz - nuż do dzieła!
 

Wziąwszy pański czepek ranny,

Prześcieradło

i zwierciadło -

Szust do wanny!
 

Dalej kurki kręcić żwawo!

W lewo, w prawo,

Z dołu, z góry,

Aż się ukrop puścił z rury.

Ciepło - miło - niebo - raj!

Małpa myśli: „W to mi graj!”
 

Hejże! Kozły, nurki, zwroty,

Figle, psoty,

Aż się wody pod nią mącą!

Ale ciepła coś za wiele…

Trochę nadto… Ba, gorąco!…
 

Fraszka! Małpa nie cielę,

Sobie poradzi:

Skąd ukrop ciecze,

Tam palec wsadzi.
 

„Aj, gwałtu! Piecze!”

Nie ma co czekać,

Trzeba uciekać!

Małpa w nogi,

Ukrop za nią - tuż, tuż w tropy,

Aż pod progi.

To nie żarty - parzy stopy…

Dalej w okno!… Brzęk! - Uciekła!

Że tylko palce popiekła,

Nader szczęśliwa.

Tak to zwykle małpom bywa.
 

Wiersz dla dzieci - Paweł i Gaweł - Aleksander Fredro

Paweł i Gaweł w jednym stali domu,

Paweł na górze, a Gaweł na dole;

Paweł, spokojny, nie wadził nikomu,

Gaweł najdziksze wymyślał swawole.
 

Ciągle polował po swoim pokoju:

To pies, to zając - między stoły, stołki

Gonił, uciekał, wywracał koziołki,

Strzelał i trąbił, i krzyczał do znoju.
 

Znosił to Paweł, nareszcie nie może;

Schodzi do Gawła i prosi w pokorze:

„Zmiłuj się waćpan, poluj ciszej nieco,

Bo mi na górze szyby z okien lecą”.
 

A na to Gaweł: „Wolnoć, Tomku,

W swoim domku”.

Cóż było mówić? Paweł ani pisnął,

Wrócił do siebie i czapkę nacisnął.

Nazajutrz Gaweł jeszcze smacznie chrapie,

A tu z powały coś mu na nos kapie.

Zerwał się z łóżka i pędzi na górę.
 

Stuk! Puk! - Zamknięto. Spogląda przez dziurę

I widzi… Cóż tam? Cały pokój w wodzie,

A Paweł z wędką siedzi na komodzie.

„Co waćpan robisz?” „Ryby sobie łowię”.

„Ależ, mospanie, mnie kapie po głowie!”

A Paweł na to: „Wolnoć, Tomku

W swoim domku”.
 

Z tej to powiastki morał w tym sposobie:

Jak ty komu, tak on tobie.
 

Wiersz dla dzieci - Chory kotek - Stanisław Jachowicz

Pan kotek był chory i leżał w łóżeczku.

I przyszedł pan doktor: „Jak się masz, koteczku?!”

„Źle bardzo…” - i łapkę wyciągnął do niego.

Wziął za puls pan doktor poważnie chorego,

I dziwy mu prawi: „Zanadto się jadło,

Co gorsza, nie myszki, lecz szynki i sadło;

Źle bardzo… gorączka! Źle bardzo, koteczku!

Oj długo ty, długo poleżysz w łóżeczku,
 

I nic jeść nie będziesz, kleiczek i basta:

Broń Boże kiełbaski, słoninki lub ciasta!”

„A myszki nie można? - zapyta koteczek –

Lub z ptaszka małego choć z parę udeczek?”

„Broń Boże! Pijawki i dieta ścisła!

Od tego pomyślność w leczeniu zawisła”.

I leżał koteczek; kiełbaski i kiszki

Nietknięte, z daleka pachniały mu myszki.

Patrzcie, jak złe łakomstwo! Kotek przebrał miarę;

Musiał więc nieboraczek srogą ponieść karę.
 

Tak się i z wami dziateczki stać może;

Od łakomstwa strzeż was Boże!
 

Wiersz dla dzieci - Muchy samochwały - Maria Konopnicka

U chomika w gospodzie

Siedzą muchy przy miodzie.

Siedzą, piją koleją

I z pająków się śmieją.
 

Podparły się łapkami

Nad pełnymi kuflami.

Zagiął chomik żupana,

Miód dolewa do dzbana.
 

„Żebyś kumo, wiedziała,

Com już sieci narwała,

Com z pająków nadrwiła,

To byś ledwo wierzyła!”
 

„Moja kumo jedyna,

Czy mi pająk nowina?

Śmiech doprawdy mnie bierze…

Pająk… także mi zwierzę!”
 

„Żebyś, kumo wiedziała!

Trzem pająkom bez mała,

Jak się dobrze zasadzę,

Trzem pająkom poradzę!”
 

„Moja kumo kochana!

(Chomik! dolej do dzbana!)

Moja kumo jedyna,

Czy mi pająk nowina?”
 

Prawi jedna, to druga,

A tu z kąta coś mruga…

Prawi czwarta i piąta,

A coś czai się z kąta.
 

Pająk ci to, niecnota,

Nić - tak długą - namota!

Zdusił muchy przy miodzie

W chomikowej gospodzie.
 

Wiersz dla dzieci - O Grzesiu kłamczuchu i jego cioci - Julian Tuwim

- Wrzuciłeś, Grzesiu, list do skrzynki, jak prosiłam?

- List, proszę cioci? List? Wrzuciłem, ciociu miła!

- Nie kłamiesz, Grzesiu? Lepiej przyznaj się, kochanie!

- Jak ciocię kocham, proszę cioci, że nie kłamię!

- Oj, Grzesiu, kłamiesz! Lepiej powiedz po dobroci!

- Ja miałbym kłamać? Niemożliwe, proszę cioci!

- Wuj Leon czeka na ten list, więc daj mi słowo.

- No, słowo daję! I pamiętam szczegółowo:
 

List był do wuja Leona,

A skrzynka była czerwona,

A koperta… no, taka… tego…

Nic takiego nadzwyczajnego,

A na kopercie - nazwisko

I Łódź… i ta ulica z numerem,

I pamiętam wszystko:

Że znaczek był z Belwederem,

A jak wrzucałem list do skrzynki,

To przechodził tatuś Halinki,

I jeden oficer też wrzucał, Wysoki - wysoki,

Taki wysoki, że jak wrzucał, to kucał,

I jechała taksówka… i powóz…

I krowę prowadzili… i trąbił autobus,

I szły jakieś trzy dziewczynki,

Jak wrzucałem ten list do skrzynki…
 

Ciocia głową pokiwała,

Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia:

- Oj, Grzesiu, Grzesiu!

Przecież ja ci wcale nie dałam

Żadnego listu do wrzucenia!